Hiç buluşmadığımız bir yerde, hiç bilmediğim bir saatte seni bekliyorum. Gelmen pek de anlam ifade etmiyor. Ben, seni beklemeyi hala çok seviyorum. Kahraman Tazeoğlu
Aklım sende kala kala gidiyorum. İnsan yarısında terk ettiği filmin sonunu merak eder mi? Ediyorum. Tüm yelkenlerim yırtılmış ama ben hala rüzgardan medet umuyorum…
Bazı insanlar hayatlarına giren kişiye hayatlarına girdikten sonra ihtiyaç olduğunu anlar; eksikliği bilmemektir bu…
Umutla beklerken, umutlar azalıp azalıp, yok olmaya başladığında, aramaktan vazgeçip bulduğumuza razı oluyorduk.
Hayat, kötü insanların başına “iyi” şeyler, iyi insanların başınada “kötü” şeyler verecek kadar adeletsizdir.
Aşkın ne olduğunu bilmeden aşka inanıyorsunuz. Aşkı tanımadan aşk yaşamaya çalışıyorsunuz. Sonra bin pişman ağlıyorsunuz. Gözünüzde önce büyüttüğünüzün, küçücük gözyaşı damlalarınıza nasıl sığdığına şaşırıyorsunuz.
Hani bazen uyanmak istemediğin yerde uyumak zorunda kalırsın ya. Uyusan rüyalar kandıracak, uyumasan gerçekler acıtacaktır.
Kadınlar çok sevince, affetmeye hazır beklerler her daim… Ama gururları mani olduğu için asla ilk adımı atmazlar.
Aslında unutulan insan yoktur, hatırlanma önceliği sonralara bırakılmış insanlar vardır. Bunu çok iyi biliyordu.
Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak gülmenin “mahkumu”, gülmek ağlama’nın “gardıyani” gibi sanki… Ve anladım ki ne seninle ağlayabiliyorum, ne de sensiz gülebiliyorum.
Göğüs kafesimde her gün biraz daha büyüyen ve kapanması mümkün olmayan bir boşluktun sen.
O kadar sustum ki sensizliğe… Sessizliğimde boğuldum her gece… Çok düşündüm seni düşünmemeyi. Keşke bana beni nasıl unuttuğunu öğretseydin, belki ben de sana uyardım.
Doğum en çok doğuranın canını yakıyordu ki, sonrasında yaşayacağı mutluluğun bedeli, dermanı olmayan bu acıya katlanmaktı.
Kimse hatasız değildir. Ne ben, ne siz, ne de başkası… Önemli olan farkındalıktır. Hatalarımızın ne olduğunu “bilerek” yaşamak pişmanlık değildir.
Ya hayatın içinde hayata saklanıp duruyoruz ya da ömrümüz boyunca dağıtıp dağıtıp topladığımız hayatı “Bu defa son” diyerek yeniden dağıtıyoruz.
Yeni Kahraman Tazeoğlu Sözleri
Hiçbir zaman karşılıksız sevdiğini söylemeyeceksin o ‘na… Susacaksın. Söylediğin an karşılık beklemek olur, bu bilesin… Yoksa seninle gurur duyar ama başkasını sever.
Annesi babası olmayan minikler parkta koşarken düştüklerinde, ne anne diye nede baba diye ağlayabilirler biliyor musun? Onlar yerden sessizce kalkıp gözyaşlarını sessizce kendileri silerler.
Yine de birçok şeyin, insanın kendi elinde olduğuna inanıyorum… Öyle insanlar vardır ki; “Piyonken” kendini “Vezir” eder… Ve öyle insanlar vardır ki; “Vezirken” kendini “rezil” eder.
Dünyanın en hüzünlü cümlesini bir mezarlıkta duydum. Genç yaşta oğlunu toprağa veren baba şöyle ağlıyordu: “Sen benim oğlumdun”.
Ölümüne sevdik evet. Ama hangimizin hangimize mezar olacağını bilemedik. Kim kimin mezarında yatacaktı? Ayrı mezarlarda yatan iki ayrı ölüyüz şimdi.
Evet haklıyım ama, haklı olmak güçlü olmaya yetmiyormuş işte… Keşke dünyanın bütün haklılıkları senin olsaydı da sen yanımda kalsaydın…
İşte yalnızlığın en kötü yanı… Konuşacak kimsen olmayınca, sesinin kısıldığını bile anlamıyorsun.
Uğruna heba olunacak bunca şey varken ben sadece seni seçmiştim. İnsan solunda taşıdığını sonunda bulamazsa ne hale gelir bilir misin? Ne acıdır ölümüne severken diri diri gömmek!
Ve bir gün gidersen kendi cümlelerinle git benden; Benim sana armağan ettiğim ‘aşk’la değil! Geride kalan ben artığını düşünme. Aşkın ‘kölesi’ olmayı bildiğim kadar, ayrılığın da ‘efendisi’ olmayı ‘bilirim’.
Asla geriye dönüp bakmayın. İnanın gelecek günler daha aydınlıktır. Ve geçmişe takılı kalmak bir geleceği harcamaktır.
Yazdıklarında çaresizliğinize çareler arıyorsunuz; oysa ben çaresizliği yazıyorum, siz onları çare sanıyorsunuz…
