Ufkumuz kararmış, kalbimiz taş, gözlerimize mil çekilmiş adeta… Cahit Zarifoğlu
Biliyor musunuz? Ben bu çağdan nefret ettim… Etimle, kemiğimle, hücrelerimle nefret ettim.
Televizyon bir şamardır. Hem de kendi hanemizde kendi elimizle suratımıza inen büyük bir şamar…
Burası dünya! Ne çok kıymetlendirdik. Oysa bir tarla idi; ekip biçip gidecektik.
Yeni Müslüman olanlarla tanışmanızı isterdim. Onlarla namaz kılın, oturun sohbet edin. Göreceksiniz sahabe kokusu var onlarda.
“OKU” emri, anlamını bilmeden okumak olmamalıydı. Anlamı kavramadan okunacak bir şey hayata uygulanamaz, yaşanamazdı…
Daha da vahimi, insanlarda gittikçe daha da belirginleşen kişiliksizlik. Sürüleşmek.
Yükümüz ağır, sorumluluk duygumuz ise zayıf.
Müslüman ülkelerde baştan sona burcu burcu İslam’ın kokacağı o müthiş güzel günün hasretiyle içimiz kavrulmuş, sabır etmekteyiz.
İslamı iyi bilmek, onu yaşamak için, onu tebliğ etmek için, onu savunmak için ve nihayet onun uğruna ölmek için gerekli bize.
Susmak ile konuşmak arasında nasıl ince çizgiler, hassasiyetler var. Bakarsın konuşmak şeytandan, bakarsın susmak.
İhtiyar dünyanın, zillet dolu günleri tepemizde Demokles’in zalim kılıcı sanki… Ufkumuz kararmış, kalbimiz taş, gözlerimize mil çekilmiş adeta…
Bazı eller vardır ki ektikleri çiçekler tutar, bazılarının ki tutmaz. Derler ki çiçekler de sevgi ister.
Pazartesi sendromu sosyete şımarıklığıdır. Ekmeğinin peşinde olanlar için pazartesi, besmeledir.
